Ten perfum, ta perfuma i tych perfumów

„Jaką piękną perfumę kupiłam!” Zgrzytam zębami i chowam się w ramionach, gdy słyszę lub czytam o „perfumie”. Język polski, choć trudny, rządzi się jasnymi prawami i łatwo można odróżnić formę prawidłową od błędnej. W walce o prawidłową odmianę słowa „perfumy„, wystepującego dziś li tylko w prawidlowej formie liczby mnogiej, mogę wyjść nawet na sztywną zołzę, byle tylko dopiąć swego i o żadnym „perfumie” nie słyszeć!

Niezależnie czy polskie piękne słowo „perfumy” wyprowadzamy od francuskiego par fumée [wym. par fime], które znaczy dosłownie „przez dym” czy od łacińskiego słowa perfumare (‘przedymiać’), w dzisiejszym języku polskim perfumy mają tylko liczbę mnogą. Ledwie akceptowalne i to tylko przez niektórych językoznawców, a przeze mnie wcale, słowo „perfuma” jest regionalizmem. Natomiast ten „perfum” jest błędem językowym, świadczącym o ignorancji i kropka. Żadnej taryfy ulgowej dla tego potworka językowego!

Ponieważ nie jestem językoznawcą ani nawet polonistką z wykształcenia, podeprę się zdaniem tęższych od mojej głów:

„Pokrapia Zosię wkoło wyborną »perfumą«” – pisał w „Panu Tadeuszu” Adam Mickiewicz. Ale dziś nie ma żadnej „perfumy” ani żadnego „perfuma! – przeczytaj tekst Macieja Malinowskiego, mistrza ortografii polskiej.

Co o perfumie i perfumach sądzi prof. Mirosław Bańko z Poradni Językowej PWN? Przeczytaj tutaj.