Dlaczego zakupy w Internecie mnie wkurzają

Nie potrafię się przekonać do kupowania przez Internet. Zamówienie aparatu fotograficznego czy okapu nad kuchenkę jeszcze przełknę, ale jeśli kupuję kosmetyki, to najpierw muszę obejrzeć, zachwycić się, pomacać i triumfalnie przynieść zdobycz do domu.

Obserwuję swoje znajome, jak kupują biustonosze przez Internet i mówią, że miseczki świetnie leżą. Widzę, jak klikają w poszukiwaniu cieni do powiek „w kolorze kości słoniowej z perłową poświatą”, a za kilka dni mają nowy udany makijaż. Mój mężczyzna jest gotów kupować niemalże bułki na śniadanie przez Internet. No więc czemu mnie e-zakupy wkurzają? Bo ja nie mam szczęścia, ot co. Nie bez winy są też sami sprzedający. Bilans ostatnich zakupów w sieci: pokrowiec na telefon – nie w tym kolorze, bluzka – wysłali mi nie tą, którą kupiłam, ozdoby do domu – nie było tyle, ile zamówiłam. Jak pech, to pech. Oto moja subiektywna lista e-grzechów, przez które zakupy w sieci stają się drogie i czasochłonne:

Gdzie to jest?

Do sklepu internetowego trafiam dzięki intrygującej reklamie tajemniczej rzeczy, której nazwa nie ukazuje się moim oczom. Klikam i jestem…. na głównej stronie sklepu. Co dalej? Gdzie to jest? Co to jest? Wychodzę. Z cwaniakami nie gadam.

Szperam po aukcjach. Przebijam się przez kilkanaście podstron, otwierając intersujące mnie aukcje. Zawsze wybieram szerszy filtr, żeby przypadkiem niczego nie przeoczyć. Po 16 stronach daję sobie spokój. Próbuję dotrzeć do zdjęcia produktu niezmordowanie przesuwając scroll myszki. Droga przez różowe napisy o rozmiarze 72 z włączonym CapsLockiem, brokatowe wodotryski, setki linków „zobacz”, „kliknij”, „kup też” zdaje się nie mieć końca.

Mamy wszystko

W sklepie na półkach stoi produkt. W sklepie internetowym jest zdjęcie produktu, który najczęściej stoi w… magazynie hurtownika. Dokładnie tak. Zostanie zamówiony przez sklep i do niego dostarczony dopiero wtedy, gdy Ty go kupisz. To znacznie wydłuża czas oczekiwania na produkt i może się zdarzyć, że zapłaciliśmy za coś, czego sklep nigdy nie miał, a hurtownik już nie ma. Pozostaje czekać na przelew zwrotny. Kraków pyta: a 50 groszy za przelew kto zwróci?

Zdjęcie (prawie) całą prawdę ci powie

Co za kolory! Jakie soczyste! Idealne, tego szukałam. Klik, klik – zamówienie, wpłata. Czekam. Jest! Rozrywam kopertę. Biegnę do łazienki. Łapię czyściutką pacynkę i… Chyba się rozpłaczę… To za to zapłaciłam?! Za ten wodnisty, półprzezroczysty efekt?! Gdzie są te kolory, które widziałam na zdjęciu? Ach! Znowu kupowałam oczami wyobraźni. Gdzie ja miałam głowę? Przecież to Photoshop. I oszustwo. Dałam się złapać.

Oda do ołówka

„Otwierasz swoje myśli na świat doznań zmysłowych… Chcesz je chłonąć całym sobą, bo chcesz pamiętać… Pamiętać, by czuć, że żyjesz… Że przeżyłeś… Chcesz wspominać, bo wtedy masz pewność, że to co było, było naparwdę… Nie chcesz zapomnieć… Chcesz utrwalić… Na całe życie… Na wieczność… Kup nasz ołówek do zapisywania listy zakupów”.

Gdy czytam egzaltowane opisy rzeczy – to wciąż są rzeczy! tylko rzeczy! – zamykam stronę. Obcowanie z tekstem stworzonym przez niedoszłego prozaika lub poetkę pokroju Isabel zwiastuje kłopoty z przesyłką, pomyłkę przy nadawaniu paczki czy inne Weltschmerze.

Na marketingowe przechwałki mam alergię. Nie lubię też wciskania mi produktu na siłę: to ci się nie przyda, to musisz mieć!

Gdzie u licha jest cena?!

Ile to kosztuje? Czy za każdym razem, aby się dowiedzieć, muszę kliknąć w stronę produktu i przejść jeszcze dalej, do szczegółów?

A co z wysłką? Czy dopiero jak przebrnę przez formularz zamówienia, to się dowiem, ile zapłacę za dowóz? I dlaczego nie można zapłacić kartą?

Halo, tu klient! Halo, tu klient!

Proszę, jacy otwarci – podali telefon komórkowy. Mam pytanie o dostępność towaru w innym kolorze. Zadzwonię, będzie szybciej. „Tu poczta głosowa. Zostaw wiadomość”. Ok, inny klient. Druga próba. Trzecia. Czwarta. Wrr. Napiszę maila, ale mają mało czasu, żeby mi odpowiedzieć – wkurzyli mnie  tą dostępnością na niby.

Stać! FBI!

Znalazłam produkt z ceną, klikam „kupuję” i krew mnie zalewa. Czuję się, jakby ktoś posadził mnie za biurkiem i wycelował we mnie ostre światło lampy. Imiona! Wszystkie! Ojca i matki też! Numer buta! Imię kota!

Po co muszę zakładać konto? Wystarczy prosty formularz z adresem i kontaktem telefonicznym bądź e-mailowym. Oczywiście zwracam uwagę na adnotacje dotyczące przechowywania tych danych. Najlepiej gdy namiary na mnie nie są przekazywane żadnym „zaprzyjaźnionym i godnym zaufania firmom marketingowym”, bo ja im nie wierzę.

Co się dzieje z MOIMI pieniędzmi?

Gdy oczekuję na przesyłkę, wszędzie zostawiam przypominajki – w kalendarzu, w telefonie, na pulpicie. Chcę jak najszybciej wiedzieć, co się dzieje z moimi pieniądzmi i gdzie jest towar. Takich informacji w skrzynce odbiorczej nigdy nie traktuję jako spam.

Papier toaletowy i gumka recepturka

Pakowanie to sztuka. Nie, nie chodzi o pakowanie prezentów. Chodzi o takie zapakowanie produktu, żeby dotarł do mnie w całości. Doceniam próby wypełnienia wolnej przestrzeni w pudełku, tak aby produkt się nie obijał, ale doprawdy papier toaletowy ma zgoła inne zastosowanie. To już wolę zmiętolone strony „Pani Domu” z 1998 roku.

Zwrot!

Kupując w Internecie masz prawo do zwrotu nieużytkowanego produktu w ciągu 10 dni (nie dotyczy aukcji). Zwroty to nieprzyjemna procedura dla obu stron i najlepiej ją przeprowadzić bezboleśnie. W końcu zwroty dotyczą zaledwie promila sprzedaży. Trzeba bardzo ważyć słowa: bluzgi i obrażanie są niedopuszczalnie. Podobnie jak insynuowanie przez sprzedawcę złych intencji klienta. Na wszelki wypadek sklepy nie piszą, jak wygląda procedura zwrotu, kto ponosi koszty przesyłki i co robić, gdy sprzedawca nie przyjmuje zwrotu, bo uzna, że towar był używany.

Skoro tak mogą wyglądć e-zakupy,  to ja idę na miasto. Kurcze, wszystko pozamykane?! Dopiero 19! To kiedy ja mam kupować, skoro pracuję?! …. „Połącz z Internetem”. Klik, klik…